FARO en zijn Praia ...
Het is 7u als mijn loopschoenen
rusteloos, en niet te missen wegens fluo-rood in een donkere
slaapruimte, staan te wachten om op verkenning te vertrekken. Deze
nacht logeerden we op het eiland voor Faro, Praia da Faro, net achter
de luchthaven. Het eiland ligt vredig tussen het op- en afgaande
water van de Ria Formosa en de Atlantische Oceaan. Dit is het uiterst
westelijke en tevens laatste stuk van het geweldig mooie natuurgebied
van 60km lang, vol moerassen, zoutpannes en riviertjes, gekend als de
Ria Formosa.
Om er te geraken, kan je een smalle
brug over het breedste stuk van de Ria Formosa passeren, waarop menig
motorijder al het zand kuste. Verzanding hoort hier bij het
dagelijkse leven van de mensen die het eiland bevolken en de weinige
, veelal Portugese, toeristen die er in deze tijd van 't jaar naartoe
komen.
De witte vierkante huisjes zijn er als
van ergens Bovenuit, een 50tal jaren geleden neergegooid als waren
het suikerklontjes. Toen was er nog geen sprake van natuur-en
duinenbehoud en had het natuurgebied zijn huidige status van
Beschermd Gebied, als bijzonder belangrijk en beschermend voor de
hele kust, nog niet verworven.
Enkele restaurantjes en veel zand,
kenmerken het middenste deel, waar langs beide kanten de natuur de
bovenhand probeert te nemen op de huizen en hun waslijnen... Enkel
een kleine houten loopbrug brengt de mensen, te voet, of een eenzame
loper tot de uiteinden van het eiland. Hier is geen sprake van
gemotoriseerd of ander tweewielig verkeer.
Bij het eerste huisje staat een oudere
man, lekker warm aangekleed, met zwarte muts, handschoenen, sjaal tot
boven de neus, warme fleece/wollen trui, die 'bom dioe' mompelt. Ik
begroet hem met de lach en werp een vriendelijke 'bom dia' terug,
waarop hij mij naroept 'que frio!'. Ik glimlach en vervolg mijn
looppad. Het intens gebruikte bruggetje, kraakt, kreunt, rammelt en
piept langs alle kanten, waarop ook aan de volgende huisjes mannen,
leunend tegen hun huisje, opkijken wat er gaande is. De jongere garde
passeerde enkele ogenblikken eerder al in de andere richting,
duidelijk op pad naar de bus in het midden van het eiland om te gaan
werken. Wat was er nu dan gaande? Een vrolijk joggende toeriste met
een rood topje aan bij een ochtendtemperatuur van 18°C, volle zon,
en geen sprietje schaduw... niet zo gek in Belgische termen maar toch
behoorlijk fris voor de lokale bevolking en dus werd er vrolijk de
bruine tanden bloot gelachen en de sjaal nog wat hoger tot aan de
neus geschoven.
Op dit onherbergzame stukje duin groeit
niets meer dan de typische sterk geurende garrigueplantjes . Een
enkele dappere Portugees probeert een, met zwarte plastiek van 10cm
hoog, omheind perkje om te zetten in een lekkere moestuin... zelfs
een enkeling houdt een 5tal kippen op geen 1m² en een andere houdt
er 4 ganzen op na, op dezelfde minieme oppervlakte, duidelijk verzot
op een kakelvers stukje vlees op zijn bord en in de diepvries.
Bakkers, slagers, winkels allerhande zijn hier niet te vinden. De
mensen zijn hier veelal op zichzelf aangewezen. Uiteraard is er in
Faro zelf genoeg te vinden, maar de dagverse markt (!anders dan bij
ons met bijzonder veel keuze aan lekkere dagverse producten èn veel
goedkoper dan in de supermarkt) ligt al gauw zo'n 10km verderop.
Diepvriezen, wasmachines, broodmachines, allerhande 'witgoed' wordt
hier buiten gezet, wegens te krap binnenin. De suikerklonten huisjes
zijn zeer miniem qua oppervlakte en de enkele kleine ruitjes waar je
al eens kan binnengluren, laten eenzelfde beeld zien: volgestampte
leefruimtes met spullen allerlei. Trots op hun vergaarde, al dan niet
zelf gekocht of gejut, veelheid aan spullen.
Ik loop rustig verder als een klein
zwart, met roze oortjes en hals, varkentje luid knorrend op mij komt
aangestormd. Een sprongetje op en neer en enkele voor- en
achterwaartse bewegingen om er langsheen te komen, volgen, waarop een
kleine, ronde Portugese dame, in een niet al te flatterende roze
joggingbroek, mij vriendelijk geruststelt; 'don't you worry, miss, he
is my pet'. Ik knik en antwoord in mijn vertrouwde Spaans 'vale,
gracias', waarna ik met mijn grootste glimlach, mijn onbewuste,
wegens nog niet al te wakker, fout rechtzet en 'obrigado, bom dia'
grinnikkend mijn pad verderzet. De dame is op dat ogenblik druk bezig
een grote put naast haar huisje te graven... vol gestouwd met isomo,
papier, plastiek, (afval)hout, … Het varken zorgt er ongetwijfeld
voor dat al het organische afval netjes verwerkt wordt, maar de
rest?! Het antwoord zou een 15tal minuten later bij het huiswaarts
keren, komen! Een groot kampvuur dat verstikkend stonk, werd met veel
trots aanschouwd door het door de tand des tijds en de brandende zon
gegroefde dametje in kwestie, vergezeld van enkele buurtbewoners. Of
hoe 'opgeruimd staat netjes' ineens een heel andere betekenis
kreeg...
Natuurlijk bezochten we ook het mooie oude en rustige (na Carnaval ;-)) stadje van Faro zelf...
maar vonden we het ook leuk om op 'Space Invaders' te botsen...
Beiden een aanrader!
à la prochaine !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten