Congé des Gamins * N°19 * De Algarve

 

Na 237 dagen bonne en route, ontbeten we met kriebels in de buik. Een onbestemd raar gevoel, niet bepaald een verliefdheid, meer als de spanning voor een wedstrijd of een eerste afspraakje. Misschien valt het best te vergelijken met een blinddate, al hebben we in dat departement hoegenaamd geen ervaring. Onze eerste afspraakjes, dat gevoel kennen we beide nog steeds heel goed en raar maar waar, datzelfde speciale tintelende gevoel hebben we nog steeds als we eens een avondje met ons tweetjes op stap kunnen, hoe onnozel dat in menig oren ook moet klinken.. Maar kom, we dwalen af.
 

We kennen eigenlijk dat onbestemde gevoel, dat het midden houdt tussen spanning, angst en opwinding, al van het vorige grensoversteken... tussen Spanje en Frankrijk. We beschreven (een deel van) onze twijfels al eens uitgebreid hier.
 

We stonden die bewuste ochtend dus op in Isla Canela, wetende we dat we de 'grote oversteek' zouden maken. Nu, die grote oversteek is eerder te begrijpen in de figuurlijke betekenis dan wel letterlijk te nemen. De 'nieuwe (en tevens allereerste) brug', daterend van 1991, over de machtige grensrivier, de Guadiana, is 324 meter lang. Ernaartoe rijdend, scandeerden we vrolijke Franse liederen, het leek wel of we ten strijd trokken... “ Chevaliers de la table ronde... gôutons voir si le vin est bon..... La-la-la”, ook onze beider gamins, jawel. Plots doemde de aan ijzeren draden opgehangen brug, voor ons op. Erop en erover. Zo zou dat moeten gaan. Maar... de ettelijke minuten waarin we in niemandsland reden, leken eeuwig te duren. Besluiteloos namen we foto's van alle kanten en oevers en beider landen, tot we helemaal gedesoriënteerd waren. Vanop het water leken we enkel omringd te zijn door heuvels vol groen en verdween het Spaanse zwerfvuil in de krachtige natuur. Ooohs en Aaahs ontglipten zich onzer monden en heel even dachten we aan niets... want de grensposten, die moeten we eveneens in alle opwinding gemist hebben of die waren/zijn er gewoonweg niet.

We voelden ons plots helemaal anders, zo opgejaagd, positief dan wel negatief, dat we voorbij het gigantische bord met 'foreigners (in wel 5 talen) en toll (ook in genoeg talen om het goed te verstaan)', gewoon doorreden. Geen toeters en bellen om ons op onze fout te wijzen, dus hopen we dat het geluk aan de kant van de rebelse reiziger staat... ook clandestien zal er vast en zeker een mooi vervolg van onze reis inzitten. Dagelijks denken anderstalige toeristen dat we Portugees zijn 'omdat we zo goed Frans praten'...Ahum, come again?! Fin, we beschouwen het dan maar als een compliment en misschien ook een vrijgeleide om zonder digitaal 'bakske' (dat is toch de enige beschrijving die we van het tolsysteem te horen krijgen) de wegen hier te berijden.

Glooiend glijden we over nette wegen, langsheen groene velden en andere wonderen der natuur, onbezoedeld, nog puur en fris, zonder de kleurrijke Spaanse zwerfvuiltaferelen … inmiddels wordt ook onze blik verder aangetrokken naar een eerste klein en proper dorpje zonder flatgebouwen ... Tromgeroffel … Dit kan geen vergissing zijn... we zijn in deel 2 van het Iberisch schiereiland gearriveerd!
 

We zijn hier gekomen voor 'Het Monument van 200km' aan de zuidkust van Portugal, ook wel eens als 'de Algarve' in menig zonzoekend toeristenhandleiding te vinden. Het Noordelijk deel van ditzelfde land bezochten we al een -vliegt de tijd echt zo snel voorbij als ze zeggen?! – 5tal jaren geleden, maar dat 'niet te missen' stukje zuidkust, dat hadden we nog niet afgevinkt.
 

Brave burgers als we zijn, durven we de eerste nacht in deze 'Nieuwe Wereld', niet 'wild' te kamperen. Horrorverhalen van norse polizei die om half 12 's nachts, half 1 dus (en de eerste deugddoende dromen die daarbij horen) in ons huidige Spaanse ritme, niet mals u verzoeken te vertrekken en meteen €60 te betalen... horrorverhalen van Engelsen die weggesleept worden voor een luttele €600 als je diezelfde slaap onverdroten verder zet...

O ja, kreeg uw voorhoofd een rimpel bij het lezen van 'polizei'?! 3X raden wie er stoutweg wildkampeert, pal onder de mobilhome-verbodstekens allerhande; genoeg gratis water tapt gewoon voor 'de heb'; chemische toiletten loost, daar waar hij het denkt; de horrorverhalen sappig aan iedereen die het horen wil, vertelt; wie altijd en overal zijn eigen wereldse taal spreekt en kosten noch moeite neemt om enig begrip voor de lokale (hoezo?!) bevolking op te brengen, ...

 

O enne...dat van dat opgejaagd wild is eigenlijk compleet geen beeldspraak want toen we onderstaand bordje passeerden, wisten we het zeker: 'de jacht op de ongebreidelde vrijheid der mobilhomebewoner is officieel geopend' !

 

U kunt al raden hoe blij we waren om een georganiseerde 'aire de camping-car' te vinden in het kleine en, nu althans nog, vredige Praia de Manta Rota. Uiteraard waren we ook daar weer niet alleen. Een mooie 80 andere mobiele huizen werden daar tijdelijk onze buren. Het idee dat we eigenlijk ergens in deze wijde wereld, alez Zuid-Europa, alleen zouden staan met ons mobiele huis, bleek al lang een utopie. Maar bon, we zijn eraan gewoon geraakt. Uiteindelijk leven we in België ook allemaal dicht bij elkaar en is 'het platteland' aldaar een sterk overdreven beschrijving van 'den buiten'.
 

De eerste dag stuurde ik mijn lopende voeten erop uit om deze nieuwe omgeving te verkennen. O wat waren lijf en geest blij om doorheen de zoete hagen der citrusplantages te rennen! Hagenlandse taferelen op z'n Algarves... uitpuilende grote houten kratten, geflankeerd door gedreven plukkende handen, op en naast houten metershoge ladders, stevige goed gevulde donkergroene canvas schoudertassen aan de zweetdoordrongen lijven van José, José en nog een José. Glooiende groene landschappen, vol gele stippen van de eerste gedurfde lentebloemetjes, vervolgden mijn route, waarna het summum van deze tocht nog moest komen... tieners van olijvenbomen, vredig naast de bompa's en de echte olijvenbomen van honderden jaren oud. De grillige vormen van hun stevige stammen gaan elegant over in hun wijd en ver rijkende takken, vol zilvergroene blaadjes, als waren ze erin sierlijk gedrapeerd door de vingertakken van de boom zelf. Was ik terug aan mijn geliefde Middellandse Zee of in 'mijn' Provence?
 

Inmiddels waren we bijzonder tevreden over ons nieuwe gastland en bijzonder gretig om er meer over te ontdekken, veel meer dan de vele woorden die we ondertussen tot ons namen uit onze reisgidsen allerhande. De Ecovia bleek het eerste schot in de roos! Een rustig gelegen, bijna autovrije, fietsroute van 200km, langsheen de gehele Algarve, dat is gewoon perfect. We fietsten van Manta Rota naar Cacela Velha, ofte het oude Cacela. Het nieuwe stadje, Vila Nova de Cacela, ligt iets meer landinwaarts en achter de drukke baan, die wij liever vermijden. Nu het toeristenseizoen nog niet op volle toeren draait, is het een heerlijk rustige plek. We genoten er van een broeierig warme middagzon, op één van de kleine bankjes met zicht op de Ria Formosa. Eb en Vloed laten de bootjes een fijn spel spelen tussen het vasteland en de kleine eilandjes pal voor de kust. Het dorpje is piepklein, een handvol mensen woont er nog echt en voor zover wij konden tellen is het aantal katten gelijk aan het aantal mensen.
 

We zullen de rest van de kust in enkele sfeerbeelden proberen mee te geven, kwestie van u niet nog langer te vermoeien met onze lange verhalen ;-)
 

 

 

 

 

 

 

à la prochaine !!!