Congé des Gamins * N°18 * Olijven & Spanje

Sinds ik per toeval in 2013 de prachtig geschreven boeken van Carol Drinkwater over haar leven vol olijven, ontdekte, ben ik nog meer in de ban geraakt van 'les oliviers' !
 

Eigenlijk is dat niet meer dan een logisch gevolg van onze diepgewortelde liefde voor la Provence – en met uitbreiding heel Frankrijk, zoals je overal op onze blog en vooral ook hier al kon ontdekken – , want wat typeert meer die Provence dan een olijf, een vijg, le vin en véél joie de vivre, tegen het wondermooie decor van la Provence?!
 

Ik hou van haar bijzonder illustratieve manier van schrijven, waarbij je echt meegezogen wordt in haar verhaal en de mensen en situaties die zich erin voordoen. Ook al leest G geen boeken, ook hij kent ze van binnen en van buiten, door de vele treffende passages die aan hem worden voorgelezen.
 

Ik was dan ook voor ons vertrek naarstig op zoek naar alle exemplaren van haar olijvenreeks-boeken die ik in handen kon krijgen. Helaas bleek het niet meer mogelijk om noch Engelstalige noch Nederlandstalige exemplaren in België besteld te krijgen.
 

Toen we in Gibraltar een klein oud boekwinkeltje passeerden, moest ik er binnen gaan. Niet wetende dat ik daar eigenlijk onbewust aangetrokken werd door twee stof vretende exemplaren uit de olijvenreeks! 'The olive tree' en 'the olive route'.

 

Een bijzondere vriendin zei me al meer dan eens 'Er bestaat niets zoiets als toeval'.
 

Het is dat ene kleine zinnetje dat hier het vaakst op deze 7 maanden weg al werd geciteerd! En ook nu, klopte het als een bus!
 

Amper een uurtje na aankoop moest en zou ik meteen beginnen lezen in 'the olive tree'! Tegen alle (roman)boekregels en mijn gewoonte in, bladerde ik, véél te curieus, meteen verder door naar het hoofdstuk over Andalucía. Ik versleet die avond alle bladzijden, want 'toeval bestaat niet'... De beschrijvingen die ik las, waren geschreven alsof zij onze onzichtbare metgezel was op onze reis. Een gelijkgestemde ziel, die alles duidelijk voor ons had neergepend!

Zoveel olijf- en reisgerelateerde items waren zo treffend gelijklopend dat toeval inderdaad niet kon bestaan! Terwijl ook wij reisden en verder lazen, bleef zij onze compagnon-de-route! De tijd van 't jaar was redelijk gelijkend en dus leken zelfs de weersomstandigheden en de landschapsbeschrijvingen op die van ons.

Toen we in El Palmar, alles in 't zonnetje zalig in ons opnamen, passeerden we een restaurant 'Acebuche' genaamd, waarbij ons hart een sprongetje maakte! 'De wilde olijf'! Voordien zouden we daar argeloos voorbij gewandeld zijn, maar nu kreeg deze plek een extra betekenis! Waarom zouden ze deze naam gekozen hebben? Staat hier ergens een eeuwenoud exemplaar of is de eigenaar ook bijzonder olijven lievend? Helaas bleek niemand aanwezig om in al ons enthousiasme een gesprek mee aan te knopen.
 

 

Gaandeweg stelden we ons nog meer vragen rond Plasticultura en de Benidormicatie, net als zij dat doet... We zijn dus toch niet de enigen die zich terdege bewust zijn van de prangende problematiek van de waterreserves en de bodemerosie. Nu we zo lang door Spanje reizen hebben we een soort automatische oogkleppen gecreëerd die ons toelaten ook af en toe gewoon zalig te genieten van het landschap en de mensen...dat moet wel.

 

 

Veel nieuws vangen we hier niet op want internet is dan wel overal in de lucht, het is niet altijd toegankelijk en (goed verstaanbare) kranten kunnen we hier niet kopen. Bij de toeristische dienst in Tarifa kon ik echter wel een gratis , verstaanbaar want in 't Engels, exemplaar meenemen: 'The olive press'. Kan het betekenisvoller zijn?! Daarin konden we tot onze tamelijk grote vreugde lezen dat de reservoirs in Andalucía wel degelijk beter gevuld geraken en blijven dan 10 jaar geleden (50% tov 77% !) ... Dat is ook al iets!
 

Na de surfkust besloten we een plaatsje te bemachtigen in Cadiz, helaas bleek dat gemakkelijker gezegd dan gedaan en bleef het bij de sprekende verhalen die we lazen in haar boek.
 

 

De kust verder af reizend, bleken de overnachtingsmogelijkheden bijzonder beperkt bij stormachtige wind... dus kwamen we bij het vallen van de avond toe in het vredige Sanlúcar de Barrameda. Het zicht was beperkt tot een hand ver en de pleinen waren meren geworden. We konden nog net droog uitstappen. Het straffe is dat het net dezelfde weersomstandigheden zijn als beschreven in het boek. Zou dit dan de overgang van winter naar zomer zijn? We stonden eigenlijk perfect geparkeerd met zicht op de monding van de grote Guadalquivir, de gouden stroom – vol mythische en ontdekkingsreizigersverhalen – en het grote natuurpark van Donaña aan de overkant. Jammer genoeg zagen we niks daarvan op deze eerste dag.
 

 

 

Het weer is hier, al gelukkig, bijzonder veranderlijk en de volgende dag werden we getrakteerd op een zonovergoten, wolkeloze dag. Ideaal om de Art Nouveaugebouwen van het Sherrystadje, te laten schitteren als van weleer. We konden tot aan het natuurpark zien en de levendigheid van deze pool van de triangel van de Sherry, opsnuiven.

Op de overdekte markt maakten we kennis met een, voor ons, nieuwe soort zeedier... 'Coral', al zal dat niet de hele naam zijn. De verkoper vond het bijzonder amusant om onze kids het nog levendige dier, 'trucjes' te laten doen. Bij het thuis klaarmaken ervan, bleek de Coral weinig visvlees om het lijf te hebben, jammer! Carol- Coral , what's in a name?!

 

Sevilla stond uiteraard ook op het programma en ook al reist Carol daar niet naartoe, toch bleken daar ook meerdere interessante olijfaanknopingen te zijn! In het archeologisch museum stortten wij ons, vol passie, op de Romeinen, nooit de geschiedkundige en Romeinse/Phoenicische passages/bedenkingen uit haar boek vergetend... en botsten, als ware het voorbestemd (toeval ?!), op een lezing: 'Anforas olearias de Valle del Guadalquivir' ofte de 'olijfolieamforen uit de vallei van de Guadalquivir'. Nog een extra week in Sevilla was jammer genoeg geen optie maar alleen al het feit dat deze lezing gegeven zou worden, vonden we best speciaal. Misschien kan het internet hier later nog enig soelaas bieden.
 

Nu we zo beperkt in internet door het leven gaan, besef je pas hoe gemakkelijk het is om deze levendige encyclopedie van wereldwijde snelle informatie te kunnen raadplegen! Eigenlijk hebben we geen tijd om dat gegeven (en dan vooral de sociale media) te missen, want we hebben meer dan genoeg bezigheden maar af en toe een zoekopdracht lanceren zou veel zaken wel wat meer opklaren. Zo ontdekte ik tot mijn grote verbazing, dat er ondertussen 6 boeken bestaan van de 'olijvenreeks' en dat er zelfs al 5 DVD's over gemaakt zijn! Onder het motto 'beter laat dan nooit' was ik dan ook in de wolken met deze ontdekking en nog meer over het feit dat www.Caroldrinkwater.com hier deftig leesbaar is! In België leidden mijn zoekopdrachten meestal tot niets interessants, raar maar waar... Een cadeautje voor onszelf zal al zeker op onze deurstoep verschenen zijn tegen dat we terug de Belgische wegen gaan berijden!

 

 

 

Af en toe glip ik, nog voor ons cocoonmomentje met 4, ons mobiele huis uit. Samen met de opkomende zon en het ontwaken van de rest van de wereld, komt mijn lijf tot leven nog voor de geest het goed en wel beseft heeft... Van zodra mijn lopende voeten de ontelbare schelpen krakend verbrijzelen, start ons spelletje, van de Oceaan en mij. Groot tegen klein. Met gewiekste uithalende golven tracht ze mijn voeten te zoenen en komt ook mijn geest tot leven. Hier aan de Atlantische Oceaan zijn we getuigen van een ruiger, echter leven en dat vertaalt zich bijvoorbeeld in de kleine kleurrijke vissersbootjes. 's Nachts zien we de dartelende lichtjes spelen op Zee en weten we dat weer ettelijke echte vissersmannen in een klein onbeschut bootje hun vangspel der vissen zijn begonnen. Het zachte dreunen van een rustige Oceaan wiegt ons, in ons mobiele huis, al snel in slaap... maar dus van zodra ik 's ochtends eropuit trek komt de gedachte aan de vissers terug. Hun bootjes hebben hun plekje op Zee nog niet verlaten. Een enkeling vaart nu volle kracht terug naar het strand en de rust van zijn bed. Een haven is hier niet en de trouwe vissersvrouwen staan hun stoere mannen op te wachten, klaar om de versgevangen vis onder handen te nemen en luidkeels te verkopen op de kleine lokale markt. Anderen zijn minder foruinlijk en liggen tot een groot stuk in de ochtend nog steeds rond te dobberen, wachtend op de ultieme vis! Of zouden er ook deugnieten zijn die zich ongemerkt in slaap laten wiegen door die zachte maar krachtige immense Oceaan?! Het vissen bij nacht zagen we ook al in Tarifa, waar steevast op weekenddagen, de vissers arriveerden om met de botten in de branding, de vissen te vangen die hun persoonlijke diepvries goedgevuld zouden houden. Het is heel wat anders dan voor de Costas de Construction, zoals Calpe, Benidorm, Almería, Málaga en andere, waar de 'verse vis uit de baai' op menig menukaart, enkele ogenblikken ervoor werd opgehaald uit de visboerderij. Van veraf lijken de visboerderijen op een afgebakend stukje zwembad in zee, wat natuurlijk niet anders is dan de realiteit. Vissen zwemmen er, vin tegen vin, krijgen voldoende antibiotica om hun wonden te helen of niet ziek te worden. Vissen, die er waarschijnlijk in een goed laagje paneermeel of na een deftige frituurbeurt, ergens toch nog gelijken op hun vrijzwemmende broertjes en zusjes.

 

 

Onze laatste dagen op Spaanse bodem brachten ons veel rust. Een mentale voorbereiding op ons nieuw gastland. Van Islantilla naar Isla Canela, waar we aan de kwallenrijke monding van de Guadiana, de grensrivier, genoten van de rust en de mooiste Spaanse fietstochten die we konden maken.

We verkenden het moerasrijke gebied van La Antilla, via Islantilla naar Isla Cristina en tot helemaal op het eind Isla Canela. Vlak gebied, maar verraderlijk glad... zo bleek toen Maxime 2 meter dieper bijna in het zilte water terechtkwam en zijn helm op 3 plaatsen letterlijk zijn val brak! We zien hier trouwens steeds vaker elektrisch ondersteunde oudjes rondrijden die ook voor hoofdprotectie kiezen, zoveel te beter!
 

 

 

In Ayamonte waren we verbaasd een lieflijk rustig stadje te vinden. Dit was ooit, nog niet zo heel lang geleden, de enige plaats om de 'oversteek' van Andalusië naar de Algarve te maken, met een veerboot. Pas in 1992 werd de brug over de rivier de Guadiana aangelegd.

Het zomerde er heerlijk en de terrassen boden ons veel gezelligheid ;-)

'De korte overgang' lijkt voorbij en we kunnen weer volop met onze neus omhoog in de zon zitten, om haar dan te volgen naar waar ook ze ons nog brengen zal!

Wij maakten er ons ineens dan maar klaar om nieuwe oorden op te zoeken...
 

 

 

A la prochaine !!!