Congé des Gamins * N°18 * Olijven & Spanje

Sinds ik per toeval in 2013 de prachtig geschreven boeken van Carol Drinkwater over haar leven vol olijven, ontdekte, ben ik nog meer in de ban geraakt van 'les oliviers' !
 

Eigenlijk is dat niet meer dan een logisch gevolg van onze diepgewortelde liefde voor la Provence – en met uitbreiding heel Frankrijk, zoals je overal op onze blog en vooral ook hier al kon ontdekken – , want wat typeert meer die Provence dan een olijf, een vijg, le vin en véél joie de vivre, tegen het wondermooie decor van la Provence?!
 

Ik hou van haar bijzonder illustratieve manier van schrijven, waarbij je echt meegezogen wordt in haar verhaal en de mensen en situaties die zich erin voordoen. Ook al leest G geen boeken, ook hij kent ze van binnen en van buiten, door de vele treffende passages die aan hem worden voorgelezen.
 

Ik was dan ook voor ons vertrek naarstig op zoek naar alle exemplaren van haar olijvenreeks-boeken die ik in handen kon krijgen. Helaas bleek het niet meer mogelijk om noch Engelstalige noch Nederlandstalige exemplaren in België besteld te krijgen.
 

Toen we in Gibraltar een klein oud boekwinkeltje passeerden, moest ik er binnen gaan. Niet wetende dat ik daar eigenlijk onbewust aangetrokken werd door twee stof vretende exemplaren uit de olijvenreeks! 'The olive tree' en 'the olive route'.

 

Een bijzondere vriendin zei me al meer dan eens 'Er bestaat niets zoiets als toeval'.
 

Het is dat ene kleine zinnetje dat hier het vaakst op deze 7 maanden weg al werd geciteerd! En ook nu, klopte het als een bus!
 

Amper een uurtje na aankoop moest en zou ik meteen beginnen lezen in 'the olive tree'! Tegen alle (roman)boekregels en mijn gewoonte in, bladerde ik, véél te curieus, meteen verder door naar het hoofdstuk over Andalucía. Ik versleet die avond alle bladzijden, want 'toeval bestaat niet'... De beschrijvingen die ik las, waren geschreven alsof zij onze onzichtbare metgezel was op onze reis. Een gelijkgestemde ziel, die alles duidelijk voor ons had neergepend!

Zoveel olijf- en reisgerelateerde items waren zo treffend gelijklopend dat toeval inderdaad niet kon bestaan! Terwijl ook wij reisden en verder lazen, bleef zij onze compagnon-de-route! De tijd van 't jaar was redelijk gelijkend en dus leken zelfs de weersomstandigheden en de landschapsbeschrijvingen op die van ons.

Toen we in El Palmar, alles in 't zonnetje zalig in ons opnamen, passeerden we een restaurant 'Acebuche' genaamd, waarbij ons hart een sprongetje maakte! 'De wilde olijf'! Voordien zouden we daar argeloos voorbij gewandeld zijn, maar nu kreeg deze plek een extra betekenis! Waarom zouden ze deze naam gekozen hebben? Staat hier ergens een eeuwenoud exemplaar of is de eigenaar ook bijzonder olijven lievend? Helaas bleek niemand aanwezig om in al ons enthousiasme een gesprek mee aan te knopen.
 

 

Gaandeweg stelden we ons nog meer vragen rond Plasticultura en de Benidormicatie, net als zij dat doet... We zijn dus toch niet de enigen die zich terdege bewust zijn van de prangende problematiek van de waterreserves en de bodemerosie. Nu we zo lang door Spanje reizen hebben we een soort automatische oogkleppen gecreëerd die ons toelaten ook af en toe gewoon zalig te genieten van het landschap en de mensen...dat moet wel.

 

 

Veel nieuws vangen we hier niet op want internet is dan wel overal in de lucht, het is niet altijd toegankelijk en (goed verstaanbare) kranten kunnen we hier niet kopen. Bij de toeristische dienst in Tarifa kon ik echter wel een gratis , verstaanbaar want in 't Engels, exemplaar meenemen: 'The olive press'. Kan het betekenisvoller zijn?! Daarin konden we tot onze tamelijk grote vreugde lezen dat de reservoirs in Andalucía wel degelijk beter gevuld geraken en blijven dan 10 jaar geleden (50% tov 77% !) ... Dat is ook al iets!
 

Na de surfkust besloten we een plaatsje te bemachtigen in Cadiz, helaas bleek dat gemakkelijker gezegd dan gedaan en bleef het bij de sprekende verhalen die we lazen in haar boek.
 

 

De kust verder af reizend, bleken de overnachtingsmogelijkheden bijzonder beperkt bij stormachtige wind... dus kwamen we bij het vallen van de avond toe in het vredige Sanlúcar de Barrameda. Het zicht was beperkt tot een hand ver en de pleinen waren meren geworden. We konden nog net droog uitstappen. Het straffe is dat het net dezelfde weersomstandigheden zijn als beschreven in het boek. Zou dit dan de overgang van winter naar zomer zijn? We stonden eigenlijk perfect geparkeerd met zicht op de monding van de grote Guadalquivir, de gouden stroom – vol mythische en ontdekkingsreizigersverhalen – en het grote natuurpark van Donaña aan de overkant. Jammer genoeg zagen we niks daarvan op deze eerste dag.
 

 

 

Het weer is hier, al gelukkig, bijzonder veranderlijk en de volgende dag werden we getrakteerd op een zonovergoten, wolkeloze dag. Ideaal om de Art Nouveaugebouwen van het Sherrystadje, te laten schitteren als van weleer. We konden tot aan het natuurpark zien en de levendigheid van deze pool van de triangel van de Sherry, opsnuiven.

Op de overdekte markt maakten we kennis met een, voor ons, nieuwe soort zeedier... 'Coral', al zal dat niet de hele naam zijn. De verkoper vond het bijzonder amusant om onze kids het nog levendige dier, 'trucjes' te laten doen. Bij het thuis klaarmaken ervan, bleek de Coral weinig visvlees om het lijf te hebben, jammer! Carol- Coral , what's in a name?!

 

Sevilla stond uiteraard ook op het programma en ook al reist Carol daar niet naartoe, toch bleken daar ook meerdere interessante olijfaanknopingen te zijn! In het archeologisch museum stortten wij ons, vol passie, op de Romeinen, nooit de geschiedkundige en Romeinse/Phoenicische passages/bedenkingen uit haar boek vergetend... en botsten, als ware het voorbestemd (toeval ?!), op een lezing: 'Anforas olearias de Valle del Guadalquivir' ofte de 'olijfolieamforen uit de vallei van de Guadalquivir'. Nog een extra week in Sevilla was jammer genoeg geen optie maar alleen al het feit dat deze lezing gegeven zou worden, vonden we best speciaal. Misschien kan het internet hier later nog enig soelaas bieden.
 

Nu we zo beperkt in internet door het leven gaan, besef je pas hoe gemakkelijk het is om deze levendige encyclopedie van wereldwijde snelle informatie te kunnen raadplegen! Eigenlijk hebben we geen tijd om dat gegeven (en dan vooral de sociale media) te missen, want we hebben meer dan genoeg bezigheden maar af en toe een zoekopdracht lanceren zou veel zaken wel wat meer opklaren. Zo ontdekte ik tot mijn grote verbazing, dat er ondertussen 6 boeken bestaan van de 'olijvenreeks' en dat er zelfs al 5 DVD's over gemaakt zijn! Onder het motto 'beter laat dan nooit' was ik dan ook in de wolken met deze ontdekking en nog meer over het feit dat www.Caroldrinkwater.com hier deftig leesbaar is! In België leidden mijn zoekopdrachten meestal tot niets interessants, raar maar waar... Een cadeautje voor onszelf zal al zeker op onze deurstoep verschenen zijn tegen dat we terug de Belgische wegen gaan berijden!

 

 

 

Af en toe glip ik, nog voor ons cocoonmomentje met 4, ons mobiele huis uit. Samen met de opkomende zon en het ontwaken van de rest van de wereld, komt mijn lijf tot leven nog voor de geest het goed en wel beseft heeft... Van zodra mijn lopende voeten de ontelbare schelpen krakend verbrijzelen, start ons spelletje, van de Oceaan en mij. Groot tegen klein. Met gewiekste uithalende golven tracht ze mijn voeten te zoenen en komt ook mijn geest tot leven. Hier aan de Atlantische Oceaan zijn we getuigen van een ruiger, echter leven en dat vertaalt zich bijvoorbeeld in de kleine kleurrijke vissersbootjes. 's Nachts zien we de dartelende lichtjes spelen op Zee en weten we dat weer ettelijke echte vissersmannen in een klein onbeschut bootje hun vangspel der vissen zijn begonnen. Het zachte dreunen van een rustige Oceaan wiegt ons, in ons mobiele huis, al snel in slaap... maar dus van zodra ik 's ochtends eropuit trek komt de gedachte aan de vissers terug. Hun bootjes hebben hun plekje op Zee nog niet verlaten. Een enkeling vaart nu volle kracht terug naar het strand en de rust van zijn bed. Een haven is hier niet en de trouwe vissersvrouwen staan hun stoere mannen op te wachten, klaar om de versgevangen vis onder handen te nemen en luidkeels te verkopen op de kleine lokale markt. Anderen zijn minder foruinlijk en liggen tot een groot stuk in de ochtend nog steeds rond te dobberen, wachtend op de ultieme vis! Of zouden er ook deugnieten zijn die zich ongemerkt in slaap laten wiegen door die zachte maar krachtige immense Oceaan?! Het vissen bij nacht zagen we ook al in Tarifa, waar steevast op weekenddagen, de vissers arriveerden om met de botten in de branding, de vissen te vangen die hun persoonlijke diepvries goedgevuld zouden houden. Het is heel wat anders dan voor de Costas de Construction, zoals Calpe, Benidorm, Almería, Málaga en andere, waar de 'verse vis uit de baai' op menig menukaart, enkele ogenblikken ervoor werd opgehaald uit de visboerderij. Van veraf lijken de visboerderijen op een afgebakend stukje zwembad in zee, wat natuurlijk niet anders is dan de realiteit. Vissen zwemmen er, vin tegen vin, krijgen voldoende antibiotica om hun wonden te helen of niet ziek te worden. Vissen, die er waarschijnlijk in een goed laagje paneermeel of na een deftige frituurbeurt, ergens toch nog gelijken op hun vrijzwemmende broertjes en zusjes.

 

 

Onze laatste dagen op Spaanse bodem brachten ons veel rust. Een mentale voorbereiding op ons nieuw gastland. Van Islantilla naar Isla Canela, waar we aan de kwallenrijke monding van de Guadiana, de grensrivier, genoten van de rust en de mooiste Spaanse fietstochten die we konden maken.

We verkenden het moerasrijke gebied van La Antilla, via Islantilla naar Isla Cristina en tot helemaal op het eind Isla Canela. Vlak gebied, maar verraderlijk glad... zo bleek toen Maxime 2 meter dieper bijna in het zilte water terechtkwam en zijn helm op 3 plaatsen letterlijk zijn val brak! We zien hier trouwens steeds vaker elektrisch ondersteunde oudjes rondrijden die ook voor hoofdprotectie kiezen, zoveel te beter!
 

 

 

In Ayamonte waren we verbaasd een lieflijk rustig stadje te vinden. Dit was ooit, nog niet zo heel lang geleden, de enige plaats om de 'oversteek' van Andalusië naar de Algarve te maken, met een veerboot. Pas in 1992 werd de brug over de rivier de Guadiana aangelegd.

Het zomerde er heerlijk en de terrassen boden ons veel gezelligheid ;-)

'De korte overgang' lijkt voorbij en we kunnen weer volop met onze neus omhoog in de zon zitten, om haar dan te volgen naar waar ook ze ons nog brengen zal!

Wij maakten er ons ineens dan maar klaar om nieuwe oorden op te zoeken...
 

 

 

A la prochaine !!!

 

 

 

Congé des Gamins * N°17 * Sevilla

SEVILLA !

Nadat we een tijdje geleden weeral eens een interessant babbeltje met één van onze Franse buurmannen hadden gedaan, kregen we de coördinaten mee van een overnachtingsplaats in Sevilla.

 

Nu, tegen citytrippen zeggen we geen neen, maar met onze mobilhome is dat toch nog wel een ander paar mouwen!

We wisten dus niet wat te verwachten toen we naar Sevilla reden...

maar het bleek echt de ideale manier om met een mobilhome een stad te bezoeken!

We sliepen op een volledig geëquipeerd, rustig en permanent bewaakt terrein op de rechteroever van de Guadalquivir, op een 10tal minuten wandelen van het geweldig mooie Parque María Luisa.

En dat allemaal zonder ons blauw te betalen of ergens in een lawaaierige of vuile buitenwijk te moeten staan... want dat zijn toch de spookverhalen die meestal de ronde doen over steden!

 

 

We bleven uiteindelijk 6 dagen

* waarin we dagelijks onze voeten vanonder ons lijf liepen van het ene naar het andere mooie stukje Sevilla *
totdat onze lijf en leden er genoeg van hadden!

Ook al is Sevilla best compact van stad en kan je echt overal gewoon naartoe wandelen... toch wegen 5 lange wandeldagen snel door … ;-s

 

 

Zoals vaak, hebben we ons hiervoor ook weer eigenlijk niet voorbereid maar lezen we ons ter plaatse wat in en laten we vanzelf alles op ons afkomen. Dat is al steeds de ideale manier voor ons gebleken!

Momenteel (her)lees ik nog eens 'Het Juvenalis Dilemma' van Dan Brown, waarin een deel van het boek zich ook in Sevilla afspeelt...

'er bestaat niet zoiets als toeval' dixit een bijzondere vriendin …

In het Parque María Luisa vonden we meerdere dagen ons vertier. Het stijlvol en theatraal vormgegeven park met al zijn paviljoens, fonteinen, keramiek en vele oases van pure rust was het decor van de Ibero-Amerikaanse tentoonstelling van 1929. De grandeur van weleer is hier nog duidelijk en voelbaar aanwezig en strekt zich verder uit over heel Sevilla!

Het 'Museo Arqueológica' is gelegen in het Renaissancepaviljoen en bleek wonderwel gratis te zijn! We genoten van die onderdompeling in de grote hoeveelheid aan Romeinse vondsten en de mythische schat van Tartessos... De gamins waren uitermate geboeid door de vele verhalen die we hen vertelden, waarbij mijn oude passies voor Latijn en de Romeinen duidelijk hoogtij vierden ;-) !

In het Mudéjarpaviljoen bleek ook het museum voor Andalusische volkskunsten gratis te zijn. Een soort lokaal Bokrijk maar dan zonder belevingsaspect...alles bevindt zich statisch achter glas. Tof als kort intermezzo. De duiven, die buiten uit onze handen kwamen eten, hadden natuurlijk meer succes bij ons ;-)

 

 

Na vredig kuieren door de tuinen met watervallen, fonteinen en zelfs een eiland, Isleta de los Patos, kom je bij het gigantische Plaza de España.

 

 

Dat beslaat een halfrond plein met bijbehorende gebouwen die een ode brengen aan het Iberische schiereiland en het was het middelpunt van de tentoonstelling van 1929! Overweldigend mooi... Er rijden dagelijks koetsen voorbij en je kan op het water zelfs met bootjes varen. Een geliefde locatie voor de vele bruidspaartjes die zich hier maar al te graag laten fotograferen.

 

 

In Triana vonden we de mooiste aardewerken kommetjes en azulejos (typische geglazuurde tegeltjes). Een oude wijk met duidelijk sporen van een niet altijd even gemakkelijk leven, 'aan de overkant van de rivier'.

 

 

In de oude wijk, de barrio de Santa Cruz, vind je de smalle kronkelende straatjes vol sfeer, zoals wij ze graag opsnuiven... Je botst er op een geven moment ook op de imposante kathedraal en La Giralda! De kathedraal zou de 2e grootste van Europa zijn maar wij hadden er nog nooit als dusdanig van gehoord. La Giralda torent statig boven de stad uit en is de oude Moorse klokkentoren die ze voor Katholieke doeleinden hebben omgebouwd gedurende enkele eeuwen, tot in 1568. Dit gedeelte van de stad leent zich uitstekend tot het proeven van allerlei Spaanse lekkernijen op de vele terrassen! Moeilijk is het niet om de toeristenvallen eruit te halen... als het terras overvol zit met kwetterende Spanjaarden van alle leeftijden, dan weet je dat je goed zit ;-)

Wij hadden tijdens alle onze 'kuiertochten' ogen tekort voor alle mooie gebouwen die je hier overal ziet... echt indrukwekkend! Automatisch vind je de vele gebouwen of locaties die je in de toeristengids beschreven hebt, want je kuiert er van het ene naar het andere zonder enige moeite te doen! Tussendoor namen we ook nog de tijd om wat soldekes mee te nemen... die zijn hier toch wel echt bijzonder interessant ;-)

 

We hadden nogal wisselende dagen met grijze luchten maar ook met veel zon waardoor we niet altijd alles in zijn volle kleurenpracht konden aanschouwen. Gelukkig bleef de regen bewaard voor 's nachts en konden we met aangename temperaturen van rond de 20°C alles te voet bezoeken.

 

 We moesten dan dagelijks de Guadalquivir over.

 

 

Verder Noordwaarts zochten we 'Plaza de Armes' op, waar de 'Vans Shop Riot' vorig jaar plaatsvond in een groot skatepark. Da's natuurlijk het toffe in een stad... er wordt zoveel voor iedereen voorzien... Wat een luxe om hier een skater te zijn!

 

Verderop bracht onze weg ons tot het 'Museo de Bellas Artes', waar ook alweer de inkom gratis was. Hoezo, cultuur is niet voor iedereen toegankelijk?! We genoten met volle teugen van het prachtige decor: het oude klooster uit de 17e eeuw met verschillende rustgevende kloosterpatio's en -wandelgangen en de kerk met overweldigend mooi gerestaureerd koepelplafond! Er huist binnen deze muren een indrukwekkende collectie Spaanse kunst van Middeleeuws tot Modern.

Op zondagochtend kan je naar de bekende Vlooienmarkt van Charco de la Pava. Iets meer afgelegen dan al de rest maar wel degelijk de moeite waard! Bric-à-brac allerhande wordt er gretig van de hand gedaan en de Spaanse prijzen liggen heel duidelijk anders dan bij ons... Wij weten meteen wie hier graag was mee geweest ! ;-)

 

Uiteraard komt het er, zoals bij alle steden, gewoon op neer om zo'n stad in je op te nemen, te voelen, te ruiken, te zien, … en dat hebben wij hier met volle teugen gedaan!

 

À la prochaine !!!

Congé des Gamins * N°16 * Andalusië

ANDALUCÍA !

O ja...

we begonnen prachtig, in het mooie natuurgebied van Cabo de Gata, zoals “woordeloos beschreven, maar wel in beeld gebracht” in vorige blogpost...

waarna we de kilometers plastieken serres trotseerden

* zijn wij echt de enigen die gruwelen van de plasticultura? En, stilstaan bij de voor de hand liggende consequenties van deze grove manier van buitenseizoens-telen?! *

in de buurt van Almería, Almerimar en Roquetas de Mar

* ooit vredige kleine vissersdorpjes, gelegen in een mooie baai, maar die nu ten prooi zijn gevallen aan de genadeloze Benidormicatie *

om in de prachtige landschappen van het echte Andalusië terecht te komen!

Zelfs op deze reis komen we eigenlijk tijd tekort om heel Andalusië te leren kennen, maar we zijn bijzonder blij met alle mooie delen ervan die we al mochten ervaren...

Salobreña lijkt op te rijzen uit het landschap en ligt hoog en droog op een bijzondere rots, aan de kust maar veilig achter de suikerrietvelden. Het stadje bevat nog zeer veel authentieke elementen en laat echt verschillende eeuwen uit zijn geschiedenis nog mooi naar voren komen. Wij vonden vooral de middeleeuwse steegjes met de witte huizen en kleurrijke plantenvariaties, het mooist. Het zicht vanaf het oude Moorse kasteel reikt, vanzelfsprekend, enorm ver! Wij verbleven er tussen de zee, de suikerrietvelden, de Peñon (= de kleine rots die uitsteekt in zee, naast de vlakke stranden), en de grote rots van het stadje. 's Avonds wordt de grote rots nog eens mysterieus mooi verlicht. Een extra troef was het bronwater dat we hier vers uit de rots konden bottelen. Heerlijk! 

* kritische noot aan onszelve of de Aardelievende (zouden we dat niet allemaal moeten zijn?! )

lezer onder u...

wat drijft sommige overwinteraars om het – zonder enig schroom – vanzelfsprekend te vinden enkele maanden alles gratis (overnachtingen, vers drinkwater, …) te kunnen krijgen in dit mooie, maar kwetsbare landschap (waar drinkwater trouwens een luxeproduct is!) zonder daarmee respectvol om te gaan of iets in ruil te willen doen?!

Een bijzonder treffend voorbeeld bij deze vraag , die we ons maar al te vaak stellen, … :

in het verse bronwater dat langs irrigatiekanalen de suikerrietvelden van Salobreña bevoorraadt, bleek er minstens één camperaar niet te verlegen om daar zijn chemische toilet in te legen! Wie bedenkt zoiets?! Weliswaar zijn er geen 'echte' loosgelegenheden zoals in andere landen, maar er zijn genoeg andere mogelijkheden, een rioolput bijvoorbeeld is al eens makkelijk te openen!

We staan op ontelbaar vele mooie plaatsen * en zoals in vorige blogpost gezegd, vanaf nu, zeer vaak met onze tenen in zee * waardoor we kunnen genieten van de ongelooflijke afwisseling in mooie zonsopgangen. Een vast ritueel bij het ontwaken is, naast het met z'n vieren soezen in de alkoof, de luchten bewonderen en af en toe ze ook eens fotograferen ;-)

We ondernamen ook een poging om het binnenland te gaan verkennen en dat viel bijzonder goed mee … de landschappen namen, zelfs bij enorm Belgisch aandoend miezerig grijs weer, werkelijk onze adem weg. We reden naar het meer van Viñuela, Alcaucin * Waar we bij toeval stootten op de B&B 'El Refugio' van Alain Grootaers * en het natuurgebied van de Sierra de Tejeda. Het noodweer van die avond, maakte dat we onze -ahum- “ avonturierplannen” van bergetappes en in de bossen overnachten, terug opborgen en de veiligheid van de kust terug opzochten.

In Cala del Moral, bij Rincón de la Victoria, vonden we een mooi plaatsje aan de Boulevard ... geen stereotiep exemplaar maar eentje met tunnels en rotswandelingen; Heel anders dan wat we gewoon waren. Een andere mooie surplus was dat deze boulevard eigenlijk verder loopt in de GR-92 – de Sendero Litoral Este de Málaga. Op die manier konden we veilig en mooi, een 12tal kilometer tot in Málaga met de gamins fietsen! Eerst passeer je dan 'Malagueta' waar er ontelbaar veel Chiringuitos (= strandbars/restaurantjes) 'espeto de sardinas' in hun vuurvaste bootjes, op houtvuur klaarmaken. Héél gezellig, lekker en sfeervol!

In Málaga gingen we twee keer uitstekend lunchen. Echte aanraders!

De ene keer kozen we voor de 'binnenhuise' gezelligheid, bij gebrek aan een terras in de zon. Het blijft uiteindelijk winter, en ook al genieten we van de warmte van de zon op onze snoet, in de schaduw kan het best nog wel eens 'frio' * of 'frigo' zoals de gamins het zeggen ;-) * zijn. We kozen voor de originele kaart van 'La Cocotte' waar we op z'n Spaans alle (wereld)schotels deelden... van Dim Sum, over gourmet-hamburgers, -hotdogs en andere lekkernijen. De desserts waren echter tè lekker en speciaal om te delen ;-)

De volgende keer nam de geur van look ons mee naar een klein pleintje, waar we * in de zon maar onder de citrusbomen * allerlei tapas ons lieten smaken bij D'gustar.

Voor de rest leent Málaga zich uitstekend tot een combinatie van zee, cultuur, kuieren door authentieke straatjes, en soldekes (alles gemaakt in Spanje en Portugal) shoppen ;-) Eigenlijk dè ideale bruisende havenstad!

Na Málaga werden de overnachtingskeuzes wat beperkter maar daarom zeker niet minder mooi! We kwamen per toeval terecht in San Pedro de L'Alcantara en dat viel heel goed mee!

We botsten meteen op onberispelijke stranden en een boulevard waarlangs we konden kuieren tot in Puerto Bánus, de sjieke jachthaven van Marbella, waar alle topontwerpers minstens één exclusieve winkel hebben. De plaats voor iedereen die houdt van zien en gezien worden op z'n Spaans ;-)

Vandaaruit konden we weeral een mooie en veilige fietstocht van zo'n 8km maken, via de Via Verde, een soort onverharde boulevard aan zee, waaraan de mooiste hotels, restaurants en clubs gelegen zijn. We reden zo tot in de andere havens van Marbella en het authentieke kleine maar bijzonder levendige en mooie stadje. Die dagen werd het meteen goed warm zodat het echt hoogzomer leek en alles nog mooier tot z'n recht kwam.

Estepona werd een korte tussenstop waar we aangenaam verrast werden door een oud stadscentrum waar werkelijk alle straatjes bulken van de bloemen en bijbehorende potten! Wat staat dat toch prachtig tegen die witgekalkte huisjes!!!

Eind januari...

De grens over!

En nee, niet naar Marokko, bedankt voor alle overtuigende praatjes, maar dat is werkelijk niet nodig... wij blijven in ons ouwe getrouwe mooie Europa ;-)

Wij gingen naar Engeland! Kijkt u nu even verbaasd als ons?! Oef, dan betekent dat dat wij niet de enigen waren met een geweldige krater in onze geschiedkundige en/of aardrijkskundige kennis!

In La Linea de la Concepción staken we de grens over naar Gibraltar, waar je meteen echt alles op z'n Brits ziet! Na de grens en de bijbehorende paspoortcontrole, wandel je over de landingsbaan van het vliegveld, het stadje binnen, via de oude toegangspoorten. Meteen werden we begroet door de typische staartloze aapjes die hier op 'the Rock' wonen... naar 't schijnt wil de UK dit stukje land/rots behouden, zolang hun aapjes er leven. Gibraltar is eigenlijk een heel zenuwachtig grensstadje waar niet heel veel interessants te beleven/zien valt, buiten dan de aardrijkskundige ligging mèt de aapjes èn de Punta de Europa! Wij wandelden er naartoe via de oude tunnels maar voor de rest ben je als voetganger/fietser hier niet echt op je plaats... bijzonder jammer!

Na de drukte en marginaliteit van 'de grensstreek', kwamen we op adem in de mooie natuurgebieden del Estrecho, van de straat van Gibraltar dus. Glooiende landschappen vol groene weides, met (de eerste!) koeien, rotsen, bergen en prachtige witte stranden, typeren de Costa de la Luz, genoemd naar het sterke licht hier. We bereikten het letterlijke diepetepunt (geografsch gezien ;-)) in de surfhoofdstad van Europa, Tarifa, alwaar we een schattig oud witgekalkt centrum, met levendige geschiedenis, ontdekten. Iets helemaal anders dan we dachten te zien... fijn om zo aangenaam verrast te worden! Wist je dat het woord 'tarief' eigenlijk hier ontstaan zou zijn? Het was de eerste haven om lig- en passeergeld aan de boten te vragen... De Straat van Gibraltar is dan ook al eeuwen druk bevaren en bezwommen! Iedere dag passeren hier in deze smalle passage (16,4km op z'n smalst) tussen beide wateren, ontelbaar veel schepen, maar ook een grote variëteit aan vissen, dolfijnen en walvissen!

Vanuit het stadje wandelden we over een 'boulevard', die de rustige Middellandse Zee en de ruige Atlantische Oceaan van elkaar scheidt, tot aan het kleine eilandje, Isla de las Palomas, voor de kust van Tarifa. Een symbolisch mooie dag voor ons!

Wij genoten van de relaxte surfsfeer in dit stadje en logeerden geruime tijd op de witte stranden... Aan de playa de Paloma konden we, net als de lokale Spanjaarden, vers water van de bron al wandelend (onbereikbaar per auto, net als vroeger) gaan halen, op amper 10 meter voor de zee! Het doet je nadenken over de vanzelfsprekendheid waarmee we in het Noorden van datzelfde Europa, zomaar argeloos drinkwater in overvloed tappen uit de kraan …

We reden langsheen die prachtige natuurgebieden verder door, en passeerden langsheen het grootste (een 1000tal?!) windmolenpark dat we ooit zagen! De Costa del Surf, zoals ze hier de kust ook wel eens noemen, bracht ons zo tot bij het vredige El Palmar. Op drie straten na, bestaat dit kleine surfparadijsje nog uit onverharde wegen! Ook daar leven de mensen op een overduidelijk relaxter ritme en daar genoten we ten volle van. Op zondag is het hier dan wel een drukte van jewelste want dan komen alle surfers hier het beste van zich geven!

A la prochaine !!!