Congé des Gamins * N°22* Alentejo

De ALENTEJO.

 

Veel minder bekend dan zijn Zuidelijke zusje, de Algarve,

maar zeker niet minder de moeite waard!!!

 

In 1Woord?

Waw!

 

èn puur...

èn authentiek ...

èn overweldigend ...

 

Het leven zoals het is.

 

De belangrijkste vervoersmiddelen hier zijn een kleine pickup met houten laadbak, een R4 of een klein rijbewijsvrij autootje.

 De bestuurders beschikken allemaal over dezelfde karakteristieken...lederen huiden,  vriendelijke gezichten, koffie-met-melk lamswollen truien, geruite 'klakken', een enorme rust.

 

Op zoek dus naar de Alentejo, of een echt stukje Portugal, arriveerden we daar nadat we nog het uiterst Zuidwestelijke stukje Europa meenamen...

We vonden daar de kleinste dorpjes, waar menig toerist nog niet de weg naartoe gevonden had en genoten met volle teugen van het alleen-op-de-wereld-gevoel.

 

 

 

 

 

 

De mensen leven er nog 'echt' met de natuur en wij waren uitermate blij dat we daar een stukje van mochten meegenieten.

We kunnen hier uren blijven vertellen over al die wonderlijk mooie dingen die we meemaakten en zagen, de inspirerende babbels die we deden, ...

maar woorden schieten tekort om dit unieke deel van de wereld te beschrijven.

Wij dragen ze voor altijd in ons hart en proberen onze ervaringen in enkele (uit de ongelooflijke hoeveelheid) beelden te laten zien...

 

 

De kusten zijn hier bijzonder spectaculair en enorm gevarieerd... uren wandelen zijn hier een must!

 

In Pedralva vonden we het lekkerste restaurant van de Zuidwestkust. Het dorpje was tot 4 jaar geleden een afgelegen spookdorp maar werd omgebouwd tot ecohotel. Het heeft al zijn glorie van weleer teruggevonden, temidden van de glooiende heuvels, vol Eucalyptusbomen. Een oase van rust en puur genot!

 

Evora werd ons overal warm aanbevolen, vooral ook omdat deze stad al sinds 1986 Unesco werelderfgoed is. De stad ademt een lange geschiedenis en je hoeft maar je ogen te openen om van de ene verbazing in de andere te vallen. Wij parkeerden aan de enorme aquaduct en verkenden vandaar de hele stad. Per toeval botsten we op de mediakunst-tentoonstelling 'Inter(in)vention' en dat was een moderne plus aan ons historisch bezoek van de stad. De tentoonstelling reist de wereld rond en is zeker ook met kids een bezoek  waard! Vooral de 'bubbles' van Kiyoshi Furukawa & Wolgang Münch (1988-2000) bleek de absolute topper!

 

 

Er schuilen vele mooie dorpjes en stadjes in die glooiende heuvels, die zacht overgaan van amandelbomen, in met menhirs bezaaide velden, vol bruine grazende koeien, via kurkeiken à volonté (Portugal is de grootste producent ter wereld!), naar olijfgaarden, over gigantische marmergroeves, naar druivengaarden, tot dè wijnstreek hier, met overal ooievaars op de kerktorens, ...

* bizar dat er hier niet meer kindjes gekocht worden (de Alentejo beslaat 30%van Portugal en toch leeft er slechts een kleine 10% van de bevolking!) *

 

uren kunnen we daarover vertellen, in geuren en kleuren ...

 

 

In Redondo bestaat er een eeuwenoude traditie van pottenbakken... wij zagen de typische smalle schouwen aan de oude huisjes binnen het oudste stadsgedeelte als de stille getuigen ervan. Toen we de man met de meest gekromde O-benen ooit, zagen voorbij wandelen, wisten we met zekerheid dat hij al levenslang pottendraait... toen we vriendelijk uitgenodigd werden in zijn atelier, geraakten we geboeid in een handen-en-voeten-gesprek verwikkeld met de sympathieke man, João. Binnenkort wordt er bij ons heerlijk geaperitiefd met nieuwe kommetjes en kruiken ;-)

 

 

 

 

Het allerfijnste van deze magnifiek mooie parel in Portugal, is dat werkelijk àlle producten, van etenswaren, over kledij, keukenwaren, tot schoenen en accessoires, hier zelf gemaakt worden. Wij lieten ons dan ook helemaal gaan en zijn bijzonder trots op onze authentieke Portugese-Alentejaanse aanwinsten ;-)

 

Congé des Gamins * N°21 * Zuidwestelijke Algarve

De Zuidwestelijke Algarve

Na Faro dachten we in een geBenidormiseerde wereld terecht te komen... De bejubelde stukken Algarve, al te vaak heel karakteristiek gefotografeerd, boezemden ons enige angst in... Onnozel, klopt, maar toch. Het Oostelijke deel bleek zo puur, heel authentiek, vol natuur en rustig te zijn, dat we wel ergens op vakantiedorpen, flatgebouwen en toeristische 'verwennerij' moesten botsen. De vlagjes op onze kaart, duidend op golfterreinen, verdubbelden zich ziender ogen en dat kon geen goed teken zijn. Nu, begrijp ons niet verkeerd, we gaan hier de golfende toerist niet kruisigen maar toch misschien een beetje. Het is zo surreëel om natuurlijke velden, bossen en duinen, doorspekt met kleine oude boerderijen meerdermaals onderbroken te zien met gigantische groene gemillimeterde grashectares, overvloedig besproeid met kostbaar water. Natuurlijk zijn er meerdere kanten aan dat golfverhaal en biedt het dit land uiteraard ook de nodige extra inkomsten dus onze (verkorte versie van onze) mening is veel te ongenuanceerd maar toch het vermelden waard ;-)

In ieder geval, het viel allemaal wonderwel super goed mee. We vonden een prachtige rotskust toen we in het, volgens onze reisgidsen onbekende, Falésia neerstreken. Geen hoogbouw, wel vakantiedorpen, maar met veel natuurzones tussenin. De rotskust zelf, die wordt goed afgeschermd en is adembenemend mooi en indrukwekkend.
We hadden ook heel vaak bezoek... weliswaar niet van dikke vrienden, wel van processierupsen (en niet prpcessie ;-s) die hier in grote getale op de pins parasols leven!
Jeuk gegarandeerd!

De start van het Westelijke deel was dus eveneens vol 'wa-auw's!

 

 

 

Ook hier bewandelden, fietsten en liepen we op elke centimeter van de kuststrook van de Algarve. Uiteindelijk is het hier heel klein, 200km in totaal, zeker in vergelijking met die andere mooie Europese kust aan de Atlantische Oceaan, Bretagne, waar er 1200km kust te verkennen valt!

Qua organisatie voor al die overwinterende campers en mobilhomes, hebben we hier hoegenaamd niet te klagen! Voor een klein bedrag kan je op alle plaatsen terecht, en meestal nog eens full-option (drinkwater, elektriciteit, loosmogelijkheden, wasserette en wifi!) ook! Toch zien we zeer vaak nog mobilhomes onder de verbodsborden (hier in 4 talen!), in de natuurzones, overnachten. Begrijpen wie begrijpen kan.

Hoe we dat dan doen, zo'n mooie camperplekken vinden? Je kan hier niet zomaar alle kustplaatsjes afrijden met een mobilhome, zoals nogal eens vaak wordt beweerd... dat komt hoogstwaarschijnlijk uit de mond van iemand die zijn mooiste plaatsjes niet wil prijsgeven!

Door de vele gezellige babbeltjes die we hier met nationaliteiten allerhande, met name veel Fransen (!), Nederlanders, Engelsen maar ook Noren, Zweden, Finnen en Duitsers.

De meeste plaatsen zijn nog maar recent ingericht dus niet vaak te vinden in boeken of op internet of met pijlen aangeduid in de desbetreffende plaats.

Een kleine inzage in de grote schare (ahum, gekrabbel) van informatiebronnen die we telkens, in Spanje en Portugal, raadplegen, ter plaatse checken en dan in een netjes overzicht voor onszelf noteren:

 

 

 

Portugal blijkt dus wel degelijk een machtig schoon zuidelijk georiënteerd stuk te hebben... er is duidelijk niets gelogen of overdreven aan al die lofbetuigingen!!!

We ontweken de flats van Portimão, maar genoten wel van zijn mooie haven en stranden.

Alle toppers in alle hitlijsten van de mooiste stranden zijn zeker een bezoek waard maar ook alle links en rechts daarvan gelegen stranden zijn adembenemend mooi, op elk uur van de dag!

In Alvor, konden we uren kuieren, langsheen de rotskust, maar ook langs de Ria de Alvor en het kleine, nog zeer authentieke, vissersdorpje  (mèt lekkere restaurantjes!) erbij.
Niks te massatoeristisch is hier te vinden!

Lagos is een stad die leeft van de visserij en duidelijk niet van het toerisme. Vooral Portugezen zijn er op stap.
De straatjes zijn ouderwets gezellig en de rotskusten en bijbehorende super bekende stranden, kunnen wel miljoenen keren gefotografeerd worden!
We vallen in herhaling, we weten het.

à la prochaine !!!
 

 

 

 

Congé des Gamins * N°20 * Praia de Faro

FARO en zijn Praia ...

 

Het is 7u als mijn loopschoenen rusteloos, en niet te missen wegens fluo-rood in een donkere slaapruimte, staan te wachten om op verkenning te vertrekken. Deze nacht logeerden we op het eiland voor Faro, Praia da Faro, net achter de luchthaven. Het eiland ligt vredig tussen het op- en afgaande water van de Ria Formosa en de Atlantische Oceaan. Dit is het uiterst westelijke en tevens laatste stuk van het geweldig mooie natuurgebied van 60km lang, vol moerassen, zoutpannes en riviertjes, gekend als de Ria Formosa.
 

 

Om er te geraken, kan je een smalle brug over het breedste stuk van de Ria Formosa passeren, waarop menig motorijder al het zand kuste. Verzanding hoort hier bij het dagelijkse leven van de mensen die het eiland bevolken en de weinige , veelal Portugese, toeristen die er in deze tijd van 't jaar naartoe komen.
 

 

 

De witte vierkante huisjes zijn er als van ergens Bovenuit, een 50tal jaren geleden neergegooid als waren het suikerklontjes. Toen was er nog geen sprake van natuur-en duinenbehoud en had het natuurgebied zijn huidige status van Beschermd Gebied, als bijzonder belangrijk en beschermend voor de hele kust, nog niet verworven.

Enkele restaurantjes en veel zand, kenmerken het middenste deel, waar langs beide kanten de natuur de bovenhand probeert te nemen op de huizen en hun waslijnen... Enkel een kleine houten loopbrug brengt de mensen, te voet, of een eenzame loper tot de uiteinden van het eiland. Hier is geen sprake van gemotoriseerd of ander tweewielig verkeer.

Bij het eerste huisje staat een oudere man, lekker warm aangekleed, met zwarte muts, handschoenen, sjaal tot boven de neus, warme fleece/wollen trui, die 'bom dioe' mompelt. Ik begroet hem met de lach en werp een vriendelijke 'bom dia' terug, waarop hij mij naroept 'que frio!'. Ik glimlach en vervolg mijn looppad. Het intens gebruikte bruggetje, kraakt, kreunt, rammelt en piept langs alle kanten, waarop ook aan de volgende huisjes mannen, leunend tegen hun huisje, opkijken wat er gaande is. De jongere garde passeerde enkele ogenblikken eerder al in de andere richting, duidelijk op pad naar de bus in het midden van het eiland om te gaan werken. Wat was er nu dan gaande? Een vrolijk joggende toeriste met een rood topje aan bij een ochtendtemperatuur van 18°C, volle zon, en geen sprietje schaduw... niet zo gek in Belgische termen maar toch behoorlijk fris voor de lokale bevolking en dus werd er vrolijk de bruine tanden bloot gelachen en de sjaal nog wat hoger tot aan de neus geschoven.

 

 

Op dit onherbergzame stukje duin groeit niets meer dan de typische sterk geurende garrigueplantjes . Een enkele dappere Portugees probeert een, met zwarte plastiek van 10cm hoog, omheind perkje om te zetten in een lekkere moestuin... zelfs een enkeling houdt een 5tal kippen op geen 1m² en een andere houdt er 4 ganzen op na, op dezelfde minieme oppervlakte, duidelijk verzot op een kakelvers stukje vlees op zijn bord en in de diepvries. Bakkers, slagers, winkels allerhande zijn hier niet te vinden. De mensen zijn hier veelal op zichzelf aangewezen. Uiteraard is er in Faro zelf genoeg te vinden, maar de dagverse markt (!anders dan bij ons met bijzonder veel keuze aan lekkere dagverse producten èn veel goedkoper dan in de supermarkt) ligt al gauw zo'n 10km verderop. Diepvriezen, wasmachines, broodmachines, allerhande 'witgoed' wordt hier buiten gezet, wegens te krap binnenin. De suikerklonten huisjes zijn zeer miniem qua oppervlakte en de enkele kleine ruitjes waar je al eens kan binnengluren, laten eenzelfde beeld zien: volgestampte leefruimtes met spullen allerlei. Trots op hun vergaarde, al dan niet zelf gekocht of gejut, veelheid aan spullen.

 

 

 

Ik loop rustig verder als een klein zwart, met roze oortjes en hals, varkentje luid knorrend op mij komt aangestormd. Een sprongetje op en neer en enkele voor- en achterwaartse bewegingen om er langsheen te komen, volgen, waarop een kleine, ronde Portugese dame, in een niet al te flatterende roze joggingbroek, mij vriendelijk geruststelt; 'don't you worry, miss, he is my pet'. Ik knik en antwoord in mijn vertrouwde Spaans 'vale, gracias', waarna ik met mijn grootste glimlach, mijn onbewuste, wegens nog niet al te wakker, fout rechtzet en 'obrigado, bom dia' grinnikkend mijn pad verderzet. De dame is op dat ogenblik druk bezig een grote put naast haar huisje te graven... vol gestouwd met isomo, papier, plastiek, (afval)hout, … Het varken zorgt er ongetwijfeld voor dat al het organische afval netjes verwerkt wordt, maar de rest?! Het antwoord zou een 15tal minuten later bij het huiswaarts keren, komen! Een groot kampvuur dat verstikkend stonk, werd met veel trots aanschouwd door het door de tand des tijds en de brandende zon gegroefde dametje in kwestie, vergezeld van enkele buurtbewoners. Of hoe 'opgeruimd staat netjes' ineens een heel andere betekenis kreeg...

 

 

 

Natuurlijk bezochten we ook het mooie oude en rustige (na Carnaval ;-)) stadje van Faro zelf...

maar vonden we het ook leuk om op 'Space Invaders' te botsen...

Beiden een aanrader!

 

 

 

 

à la prochaine !!!

 

Congé des Gamins * N°19 * De Algarve

 

Na 237 dagen bonne en route, ontbeten we met kriebels in de buik. Een onbestemd raar gevoel, niet bepaald een verliefdheid, meer als de spanning voor een wedstrijd of een eerste afspraakje. Misschien valt het best te vergelijken met een blinddate, al hebben we in dat departement hoegenaamd geen ervaring. Onze eerste afspraakjes, dat gevoel kennen we beide nog steeds heel goed en raar maar waar, datzelfde speciale tintelende gevoel hebben we nog steeds als we eens een avondje met ons tweetjes op stap kunnen, hoe onnozel dat in menig oren ook moet klinken.. Maar kom, we dwalen af.
 

We kennen eigenlijk dat onbestemde gevoel, dat het midden houdt tussen spanning, angst en opwinding, al van het vorige grensoversteken... tussen Spanje en Frankrijk. We beschreven (een deel van) onze twijfels al eens uitgebreid hier.
 

We stonden die bewuste ochtend dus op in Isla Canela, wetende we dat we de 'grote oversteek' zouden maken. Nu, die grote oversteek is eerder te begrijpen in de figuurlijke betekenis dan wel letterlijk te nemen. De 'nieuwe (en tevens allereerste) brug', daterend van 1991, over de machtige grensrivier, de Guadiana, is 324 meter lang. Ernaartoe rijdend, scandeerden we vrolijke Franse liederen, het leek wel of we ten strijd trokken... “ Chevaliers de la table ronde... gôutons voir si le vin est bon..... La-la-la”, ook onze beider gamins, jawel. Plots doemde de aan ijzeren draden opgehangen brug, voor ons op. Erop en erover. Zo zou dat moeten gaan. Maar... de ettelijke minuten waarin we in niemandsland reden, leken eeuwig te duren. Besluiteloos namen we foto's van alle kanten en oevers en beider landen, tot we helemaal gedesoriënteerd waren. Vanop het water leken we enkel omringd te zijn door heuvels vol groen en verdween het Spaanse zwerfvuil in de krachtige natuur. Ooohs en Aaahs ontglipten zich onzer monden en heel even dachten we aan niets... want de grensposten, die moeten we eveneens in alle opwinding gemist hebben of die waren/zijn er gewoonweg niet.

We voelden ons plots helemaal anders, zo opgejaagd, positief dan wel negatief, dat we voorbij het gigantische bord met 'foreigners (in wel 5 talen) en toll (ook in genoeg talen om het goed te verstaan)', gewoon doorreden. Geen toeters en bellen om ons op onze fout te wijzen, dus hopen we dat het geluk aan de kant van de rebelse reiziger staat... ook clandestien zal er vast en zeker een mooi vervolg van onze reis inzitten. Dagelijks denken anderstalige toeristen dat we Portugees zijn 'omdat we zo goed Frans praten'...Ahum, come again?! Fin, we beschouwen het dan maar als een compliment en misschien ook een vrijgeleide om zonder digitaal 'bakske' (dat is toch de enige beschrijving die we van het tolsysteem te horen krijgen) de wegen hier te berijden.

Glooiend glijden we over nette wegen, langsheen groene velden en andere wonderen der natuur, onbezoedeld, nog puur en fris, zonder de kleurrijke Spaanse zwerfvuiltaferelen … inmiddels wordt ook onze blik verder aangetrokken naar een eerste klein en proper dorpje zonder flatgebouwen ... Tromgeroffel … Dit kan geen vergissing zijn... we zijn in deel 2 van het Iberisch schiereiland gearriveerd!
 

We zijn hier gekomen voor 'Het Monument van 200km' aan de zuidkust van Portugal, ook wel eens als 'de Algarve' in menig zonzoekend toeristenhandleiding te vinden. Het Noordelijk deel van ditzelfde land bezochten we al een -vliegt de tijd echt zo snel voorbij als ze zeggen?! – 5tal jaren geleden, maar dat 'niet te missen' stukje zuidkust, dat hadden we nog niet afgevinkt.
 

Brave burgers als we zijn, durven we de eerste nacht in deze 'Nieuwe Wereld', niet 'wild' te kamperen. Horrorverhalen van norse polizei die om half 12 's nachts, half 1 dus (en de eerste deugddoende dromen die daarbij horen) in ons huidige Spaanse ritme, niet mals u verzoeken te vertrekken en meteen €60 te betalen... horrorverhalen van Engelsen die weggesleept worden voor een luttele €600 als je diezelfde slaap onverdroten verder zet...

O ja, kreeg uw voorhoofd een rimpel bij het lezen van 'polizei'?! 3X raden wie er stoutweg wildkampeert, pal onder de mobilhome-verbodstekens allerhande; genoeg gratis water tapt gewoon voor 'de heb'; chemische toiletten loost, daar waar hij het denkt; de horrorverhalen sappig aan iedereen die het horen wil, vertelt; wie altijd en overal zijn eigen wereldse taal spreekt en kosten noch moeite neemt om enig begrip voor de lokale (hoezo?!) bevolking op te brengen, ...

 

O enne...dat van dat opgejaagd wild is eigenlijk compleet geen beeldspraak want toen we onderstaand bordje passeerden, wisten we het zeker: 'de jacht op de ongebreidelde vrijheid der mobilhomebewoner is officieel geopend' !

 

U kunt al raden hoe blij we waren om een georganiseerde 'aire de camping-car' te vinden in het kleine en, nu althans nog, vredige Praia de Manta Rota. Uiteraard waren we ook daar weer niet alleen. Een mooie 80 andere mobiele huizen werden daar tijdelijk onze buren. Het idee dat we eigenlijk ergens in deze wijde wereld, alez Zuid-Europa, alleen zouden staan met ons mobiele huis, bleek al lang een utopie. Maar bon, we zijn eraan gewoon geraakt. Uiteindelijk leven we in België ook allemaal dicht bij elkaar en is 'het platteland' aldaar een sterk overdreven beschrijving van 'den buiten'.
 

De eerste dag stuurde ik mijn lopende voeten erop uit om deze nieuwe omgeving te verkennen. O wat waren lijf en geest blij om doorheen de zoete hagen der citrusplantages te rennen! Hagenlandse taferelen op z'n Algarves... uitpuilende grote houten kratten, geflankeerd door gedreven plukkende handen, op en naast houten metershoge ladders, stevige goed gevulde donkergroene canvas schoudertassen aan de zweetdoordrongen lijven van José, José en nog een José. Glooiende groene landschappen, vol gele stippen van de eerste gedurfde lentebloemetjes, vervolgden mijn route, waarna het summum van deze tocht nog moest komen... tieners van olijvenbomen, vredig naast de bompa's en de echte olijvenbomen van honderden jaren oud. De grillige vormen van hun stevige stammen gaan elegant over in hun wijd en ver rijkende takken, vol zilvergroene blaadjes, als waren ze erin sierlijk gedrapeerd door de vingertakken van de boom zelf. Was ik terug aan mijn geliefde Middellandse Zee of in 'mijn' Provence?
 

Inmiddels waren we bijzonder tevreden over ons nieuwe gastland en bijzonder gretig om er meer over te ontdekken, veel meer dan de vele woorden die we ondertussen tot ons namen uit onze reisgidsen allerhande. De Ecovia bleek het eerste schot in de roos! Een rustig gelegen, bijna autovrije, fietsroute van 200km, langsheen de gehele Algarve, dat is gewoon perfect. We fietsten van Manta Rota naar Cacela Velha, ofte het oude Cacela. Het nieuwe stadje, Vila Nova de Cacela, ligt iets meer landinwaarts en achter de drukke baan, die wij liever vermijden. Nu het toeristenseizoen nog niet op volle toeren draait, is het een heerlijk rustige plek. We genoten er van een broeierig warme middagzon, op één van de kleine bankjes met zicht op de Ria Formosa. Eb en Vloed laten de bootjes een fijn spel spelen tussen het vasteland en de kleine eilandjes pal voor de kust. Het dorpje is piepklein, een handvol mensen woont er nog echt en voor zover wij konden tellen is het aantal katten gelijk aan het aantal mensen.
 

We zullen de rest van de kust in enkele sfeerbeelden proberen mee te geven, kwestie van u niet nog langer te vermoeien met onze lange verhalen ;-)
 

 

 

 

 

 

 

à la prochaine !!!