Pagina's

zaterdag 8 maart 2014

Congé des Gamins * N°20 * Praia de Faro

FARO en zijn Praia ...
 
Het is 7u als mijn loopschoenen rusteloos, en niet te missen wegens fluo-rood in een donkere slaapruimte, staan te wachten om op verkenning te vertrekken. Deze nacht logeerden we op het eiland voor Faro, Praia da Faro, net achter de luchthaven. Het eiland ligt vredig tussen het op- en afgaande water van de Ria Formosa en de Atlantische Oceaan. Dit is het uiterst westelijke en tevens laatste stuk van het geweldig mooie natuurgebied van 60km lang, vol moerassen, zoutpannes en riviertjes, gekend als de Ria Formosa.
 

 
Om er te geraken, kan je een smalle brug over het breedste stuk van de Ria Formosa passeren, waarop menig motorijder al het zand kuste. Verzanding hoort hier bij het dagelijkse leven van de mensen die het eiland bevolken en de weinige , veelal Portugese, toeristen die er in deze tijd van 't jaar naartoe komen.
 
 
 
De witte vierkante huisjes zijn er als van ergens Bovenuit, een 50tal jaren geleden neergegooid als waren het suikerklontjes. Toen was er nog geen sprake van natuur-en duinenbehoud en had het natuurgebied zijn huidige status van Beschermd Gebied, als bijzonder belangrijk en beschermend voor de hele kust, nog niet verworven.

Enkele restaurantjes en veel zand, kenmerken het middenste deel, waar langs beide kanten de natuur de bovenhand probeert te nemen op de huizen en hun waslijnen... Enkel een kleine houten loopbrug brengt de mensen, te voet, of een eenzame loper tot de uiteinden van het eiland. Hier is geen sprake van gemotoriseerd of ander tweewielig verkeer.

Bij het eerste huisje staat een oudere man, lekker warm aangekleed, met zwarte muts, handschoenen, sjaal tot boven de neus, warme fleece/wollen trui, die 'bom dioe' mompelt. Ik begroet hem met de lach en werp een vriendelijke 'bom dia' terug, waarop hij mij naroept 'que frio!'. Ik glimlach en vervolg mijn looppad. Het intens gebruikte bruggetje, kraakt, kreunt, rammelt en piept langs alle kanten, waarop ook aan de volgende huisjes mannen, leunend tegen hun huisje, opkijken wat er gaande is. De jongere garde passeerde enkele ogenblikken eerder al in de andere richting, duidelijk op pad naar de bus in het midden van het eiland om te gaan werken. Wat was er nu dan gaande? Een vrolijk joggende toeriste met een rood topje aan bij een ochtendtemperatuur van 18°C, volle zon, en geen sprietje schaduw... niet zo gek in Belgische termen maar toch behoorlijk fris voor de lokale bevolking en dus werd er vrolijk de bruine tanden bloot gelachen en de sjaal nog wat hoger tot aan de neus geschoven.

 



 
Op dit onherbergzame stukje duin groeit niets meer dan de typische sterk geurende garrigueplantjes . Een enkele dappere Portugees probeert een, met zwarte plastiek van 10cm hoog, omheind perkje om te zetten in een lekkere moestuin... zelfs een enkeling houdt een 5tal kippen op geen 1m² en een andere houdt er 4 ganzen op na, op dezelfde minieme oppervlakte, duidelijk verzot op een kakelvers stukje vlees op zijn bord en in de diepvries. Bakkers, slagers, winkels allerhande zijn hier niet te vinden. De mensen zijn hier veelal op zichzelf aangewezen. Uiteraard is er in Faro zelf genoeg te vinden, maar de dagverse markt (!anders dan bij ons met bijzonder veel keuze aan lekkere dagverse producten èn veel goedkoper dan in de supermarkt) ligt al gauw zo'n 10km verderop. Diepvriezen, wasmachines, broodmachines, allerhande 'witgoed' wordt hier buiten gezet, wegens te krap binnenin. De suikerklonten huisjes zijn zeer miniem qua oppervlakte en de enkele kleine ruitjes waar je al eens kan binnengluren, laten eenzelfde beeld zien: volgestampte leefruimtes met spullen allerlei. Trots op hun vergaarde, al dan niet zelf gekocht of gejut, veelheid aan spullen.

 
 



 
Ik loop rustig verder als een klein zwart, met roze oortjes en hals, varkentje luid knorrend op mij komt aangestormd. Een sprongetje op en neer en enkele voor- en achterwaartse bewegingen om er langsheen te komen, volgen, waarop een kleine, ronde Portugese dame, in een niet al te flatterende roze joggingbroek, mij vriendelijk geruststelt; 'don't you worry, miss, he is my pet'. Ik knik en antwoord in mijn vertrouwde Spaans 'vale, gracias', waarna ik met mijn grootste glimlach, mijn onbewuste, wegens nog niet al te wakker, fout rechtzet en 'obrigado, bom dia' grinnikkend mijn pad verderzet. De dame is op dat ogenblik druk bezig een grote put naast haar huisje te graven... vol gestouwd met isomo, papier, plastiek, (afval)hout, … Het varken zorgt er ongetwijfeld voor dat al het organische afval netjes verwerkt wordt, maar de rest?! Het antwoord zou een 15tal minuten later bij het huiswaarts keren, komen! Een groot kampvuur dat verstikkend stonk, werd met veel trots aanschouwd door het door de tand des tijds en de brandende zon gegroefde dametje in kwestie, vergezeld van enkele buurtbewoners. Of hoe 'opgeruimd staat netjes' ineens een heel andere betekenis kreeg...

 
 
 


Natuurlijk bezochten we ook het mooie oude en rustige (na Carnaval ;-)) stadje van Faro zelf...
maar vonden we het ook leuk om op 'Space Invaders' te botsen...
Beiden een aanrader!

 
 

 
 
à la prochaine !!!

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten